Het gerecycleerde zeil dat elke tas uniek maakt komt uit Rotterdam. De Q-tassen zijn voorzien van een vilten voering en een binnenzak aan de rugzijde. Ze zijn voorzien van een unieke naam en zijn verstelbaar aan de schouders.
Het gerecycleerde zeil dat elke tas uniek maakt komt uit Rotterdam. De Q-tassen zijn voorzien van een vilten voering en een binnenzak aan de rugzijde. Ze zijn voorzien van een unieke naam en zijn verstelbaar aan de schouders.
Elle/ b/
lopend project
minor / autonomous design.2023
Kask
Vrouwen hebben vaak een complexe band met hun borsten. In de media worden veel verwachtingspatronen gecreëerd en vaak beantwoorden borsten niet aan dat ideaal. De borsten zijn een centraal gegeven voor het lichaam van een vrouw. Vrouwen lopen erdoor rechtop of eerder gebukt en ingebogen.
De beleving van borsten is allerhande. Soms zijn ze te zwaar en bepalen ze een groot deel van het leven, zoals rugpijn, moeite met sport, schaamte of net uitdaging. Soms zijn ze heel klein en twijfelt een vrouw aan haar vrouwelijkheid. Soms zijn ze toegetakeld door ziekte of ouderdom.
Met als doel unieke bh’s open ik het gesprek over hoe wij onze eigen borsten ervaren. Een intiem ontwerp is het resultaat van een intiem gesprek over de liefde, de haat, de angst, … dat die wij voelen voor onze eigen borsten. Een moment van aandacht voor onze vrouwelijkheid en onze ervaringen omtrent de eigen, unieke borsten.
Ik wil het gesprek hierover openen over onze eigen borsten en hoe we deze ervaren. Door het ontwerp van een persoonlijke bh op basis van haar boodschap creëer ik een moment van aandacht en liefde. Afhankelijk van haar ervaringen ontwerp ik een symbolische unieke BH die symbool staat voor de schoonheid van de borsten en de geesthet gevoelsleven dat de vrouw daarrond weergeeftbeleeft. Ik wil hiermee vrouwen ondersteunen in het graag zien van hun eigen lichaam en schoonheid. De BH wordt een pronkstuk voor een intiem mooi deel van ons lichaam.
Deze anonieme verhalen die ik op die manier verzamel bundel ik als steun en verbintenis voor vele andere vrouwen.
Brief E./ Een ode aan mijn borsten
Mijn tetjes, mijn gevoelige plek, mijn erogene zone, mijn mooie, kleine, warme, ronde kadetjes. Ik vind borsten geen mooi woord, een hard woord, voor iets dat heel zacht en sensitief is.
Ik heb een goeie relatie met mijn borsten, dankzij mijn lieven die ik gehad heb. Mijn eerste serieus lief hield van kleine borsten. Dat was nieuw voor mij, dat mannen kunnen vallen op kleine borsten. Ook mijn laatste lief was er zot van, bejubelde ze vaak, dat was fijn. In mijn puberteit was ik beschaamd om mijn kleine borsten. Ik voelde me niet genoeg vrouw, een kindje, niet sexy, onaantrekkelijk. Ik liep voorover gebogen, om mijn kleine borstjes weg te steken. Niet alleen mijn lieven waren zot van mijn borsten, in mijn twintiger jaren was er ook een vriendin die zei dat ik mooie borsten had. Dat deed deugd.
Nu ben ik heel blij met mijn borsten. Ik ben 57 en ze zijn nog altijd mooi strak en stevig. Ze zijn nu ook een beetje groter geworden. Ze zijn gevoelig en erotisch. Ze maken me mooi. Ik ben er trots op.
Ik neem ze vaak zelf vast, elke keer als ik ’s morgens op het toilet zit. Dat is ondertussen een ritueel geworden. Een ritueel waar ik van hou.
Brief P./ Van korstjes kreeg ik borstjes.
‘Van korstjes krijg je borstjes.’
‘Van korstjes krijg je borstjes.’
‘Van korstjes krijg je borstjes.’
Met deze mantra at ik als 15 jarige tiener mijn boterham volledig op alvorens ontevreden in de raarste positie voor de spiegel te staan. Nee, veel hangt er niet aan.
‘Broek af tetten bloot, Hollandse hoeren.’
‘Broek af tetten bloot, Hollandse hoeren.’
‘Broek af tetten bloot, Hollandse hoeren.’
Met deze mantra roepen de 16 jarige jongens van mijn scouts met hun halve baard in de keel hun mannelijkheid uit. Daartegenover was ik geen vrouw. 16 jaar, 1 cup verder het is goed zo, ik geef op. Het is oke dat jongens niet kijken.
Maar dan net als ik vrede nam met mijn borsten loos bestaan nam moeder natuur de mantra’s ten harte en kwam mijn overtijden pubertijd 18 jaar, 4 cups verder.
Mijn kleerkast is te klein en vrouwen met grote borsten moeten naar speciale winkels waar bh’s minstens 150 euro kosten. ‘In kwaliteit moet je investeren, anders krijg je hangborsten.’
Jongens kijken nu wel maar nog steeds niet naar mij. Hun ogen op 6 uur diep in een gesprek al horen ze wel niet wat ik zeg. Oei oei, ben ik nu die Hollandse hoer? Is wat ik dacht in de wachtkamer van de kinesist.
Had ik die korstjes maar nooit opgegeten.
Brief D./ Mijn boebies
Rond mijn veertiende levensjaar wees mijn peter me erop dat ‘mijn krieken’ aan het groeien waren.
Deze overgang van niets naar kriekskes en geleidelijk aan pruimpjes vond ik maar niets.
Ik wou ze eerder verbergen.
Ik ontdekte dat mijn borsten soms kleiner, soms groter waren dan enkele vriendinnen. Ik vond het oké zonder meer. Veel aandacht heb ik er toen niet voor gehad. Een eerste BH werd niet gekocht, ik droeg de te kleine en vaak afgedankte borstenhoudertjes van mijn oudere zussen en dat was goed.
Dagelijks ontmoette ik de borsten van mijn drie zussen in onze badkamer. Er was algemeen weinig aandacht voor. Plots werden ze door één zus verstopt. Zus vond haar borsten te klein, niet echt rond en schaamde zich een beetje. Is snapte niet waarom? Waren borsten belangrijk?
Pas toen ik mijn eerste job had werd mij attent gemaakt op mijn mooie borsten. Ik denk dat ik ze toen voor het eerst echt bekeken heb in de spiegel. Vond ik ze mooi? In feite wel maar vond het niet belangrijk.
Mijn vriendin had ook mooi gevormde boebies maar met veel te grote, donkere tepels vond ik.
Tijdens mijn eerste zwangerschap groeiden ze enorm door kliervorming. Dat was nog niks in vergelijking met de opzwelling bij de opstart van de borstvoeding. De spleet tussen mijn borsten kon een bundeltje papier vastklemmen. O jee, komt dat ooit nog goed?? (er is ergens een foto van die kanjers) Ik dacht dat ik enkel theezakjes zou overhouden na de borstvoeding. Zo erg leek het me niet, alles voor een gezonde start voor mijn allerliefste zoontje.
Na een jaar ongeveer bleken mijn borsten terug de oude. Geen striemen, terug stevig en mooi rond. Enkel mijn buik bleek deels gehavend. Ah ja, minder naar mijn buik en meer naar mijn borsten kijken dacht ik. De liefde en trots groeide dus meer.
Ook na een tweede zwangerschap keerden ze rond, strak en gezond terug. Ik had geluk.
Intussen ben ik bijna 53 en voel me nog steeds blij met wat ik kreeg. De stevigheid en de kliervorming nemen af, ze zijn zachter en nog steeds gevoelig.
Mijn liefje ziet ze graag en geeft ze veel aandacht!
Zalig is dat!
Brief L./ Ik kijk terug.
Ik kijk terug
omdat ik niet weet wat ik moet schrijven ga ik naakt voor de spiegel staan.
ik kijk mezelf eerst in de ogen
en hoewel ik mezelf wel al vaker naakt in de spiegel heb bekeken
voel ik dat mijn ogen nu veel meer zullen observeren.
dat ze écht zullen kijken naar hoe mijn lichaam eruit ziet.
mijn ogen leiden zich een weg naar mijn lippen
gaan via mijn hals naar beneden
en strelen mijn sleutel beenderen voordat ze mijn borsten bereiken.
ik wacht even
want ik weet dat mijn tepels binnen enkele seconden stijver zullen worden
en mijn borsten een andere vorm zullen krijgen.
waar ze er nu eerder zwaar uit zien
zullen ze straks recht voor zich uit kijken en een rondere aanblik krijgen.
ik recht mijn schouders
en kijk hoe mijn borsten er uit zien
ik krom mijn rug
en kijk hoe de schaduw onder mijn borsten smaller wordt
ik waai van links naar rechts
en voel hoe de koude ervoor zorgt dat mijn huid bolletjes krijgt.
mijn borsten kijken naar mij en ik kijk terug.
ik wordt gewaar van mijn lichaam.
ik denk aan de tijd dat mijn borsten mijn puberteit aan iedereen in mijn omgeving luidkeels aangekondigde
hoe ze plot heel duidelijk aangaven dat mijn lichaam een verandering had doorgemaakt
dat er vanaf dan vaker ogen op mij zouden rusten
dat ik niet langer zou kunnen vertrouwen op mijn eigen naïviteit
dat ze een centraal deel zouden worden van mijn lichaam
en dus zou moeten accepteren voor hoe ze zijn.
ik neem mijn borst in de hand en verlang naar een groter paar handen die ze vastnemen
een paar handen dat niet de mijne zijn
die behoren aan een ander lichaam
een lichaam dat mijn lichaam leest, liefheeft en begrijpt.
mijn gedachten zijn al weg gedwaald
mijn ogen hebben genoeg waargenomen
mijn lichaam voelt koud aan.
ik neem een stap naar achteren
werp een laatste blik
knik naar mezelf in de spiegel
en doe mijn trui terug aan.
Brief R./ Lieve eerlijke mooie borsten,
Ik schreef wat in flarden naar en over mijn borsten en borsten in het algemeen. Eerst wou ik de flarden wat stileren, wat schrappen, in een vorm gieten. Maar nu denk ik dat gewoon eerlijk ongestileerd mijn borsten-gedachten-flarden wil delen.
Niet in een vorm.
Ik draag al enkele jaren geen bh meer. Daarvoor zijn ze net klein genoeg. Mijn topjes zijn mijn bh’s. Soms zijn ze groter dan weer kleiner. Borsten met getijden.
Als een eb en vloed.
Op de cyclus van de maan(d).
Werkelijk waar.
Een volle borst bij volle maan.
Ik heb soms een verlegen tepel.
Dan gaat die naar binnen.
Verlegen tepel met eigen willetje?
Zoals ze zijn zo zonder gemaar en zomaar van ze houden
Ik denk aan het gecreëerde beeld, het ideale, van heel veel , misschien wel bijna alles en dus ook van borsten (het seksuele, het ideale vrouwelijke, de ideale borsten). Ik wil zeggen: ‘het zijn maar borsten’ maar dat lukt mij dan ook weer niet. Ze hebben ons gevoed en wie weet zullen onze eigen borsten ooit kleine kinderwezentjes voeden. Als dat niet wonderbaarlijk mooi is. En ook als ze dat niet doen, zijn het niet zomaar borsten. Misschien is helemaal niets ‘zomaar’. Geen zomaar haren, geen zomaar tenen, geen zomaar schenen, geen zomaar alles alleen maar ‘zo’, en van ze houden, toch?
Mooie lieve zachte borsten.
Ja ik ben blij met jullie.
Dat leerde ik van mijn oma’s.
Oma’s met drie borsten.
Twee die voor vier tellen met bh’s die je als hoeden kunt dragen.
En als zachte kussens bij liefdevolle knuffels.
En één kleine hangende die haar metgezel verloor aan kanker.
Ze worden niet weggestoken, ze zijn hoe ze zijn.
En net daarom zijn ze zo mooi.
In de zomer, antisexualiseren.
Midden tussen de zon en de heren.
Gewoon net als hun met de tepels bloot.
Na een tijdje is het normaal.
Een vrouwen tepel zien is dan niet meer zo wow of oeh en misschien schaam of schandaal.
En wel, toch wel ook soms sexy hoor.
Gevoeligheid.
En delen met iemand.
Tache de naissance.
Grains de beauté.
Bovenaanzicht.
Een moedervlek.
Met een ritme.
Daar is mijn hart.
Maanborsten, verlegen tepel, altijd eender hoe ideale borsten, oma’s borsten met levenslessen, blote borsten in de zon, blote borsten in lieve handen, altijd en overal met mij mee borsten.
Oh mijn lieve borsten het ga je goed!
En oh aan alle borsten het ga je goed!